Syndroom van Huntington

Nu wil ik jullie kort even iets vertellen over de rotziekte Huntington. In onze familie werd jammer genoeg ooit het syndroom van Huntington uitgedeeld. Toen ze dat bij mijn vader vaststelden, was het al zo ver gevorderd dat er een instelling werd gezocht. Zijn huis en hele hebben en houden zou hij vanaf dan voorgoed moeten gedag zeggen. Vreselijke hieraan is dat de patient als het ware in zijn lichaam gevangen zit, want hij beseft alles. Er sterven één voor één hersencellen af zodat op den duur alle functies van het lichaam worden uitgeschakeld.
Geen mooie vooruitzichten, dus maakte hij de (wijselijke?) beslissing om er zelf een eind aan te maken. Ik heb het hem nooit kwalijk genomen.
Nu is eergisteren mijn nonkel, de broer van mijn vader, gestorven ten gevolge van deze ongeneeslijke ziekte na een verblijf van 3 jaar in een instelling. Een lange lijdensweg voor hem en zijn vrouw.
Weeral is er ergens gevoel van opluchting omdat het lijden over is, maar het heeft voor hem wel wat langer geduurd. 10 jaar overleden na mijn vader. Ik merkte het bij mijn nonkel tijdens het voorbereiden van de begrafenis, 10 j terug. Ik zag zijn ongecontroleerde bewegingen en vermoedde toen dat we er nog niet vanaf waren in de familie.
Nu leven we nog met de schrik voor 1 familielid: mijn broer. De kans dat je dit krijgt is 50/50. Heel erg groot dus. Slaat het een generatie over, dan is er geen kans meer op het krijgen van huntington.

(roodborstje: omdat het aan mijn vader doet denken)